Linde Schrijft

‘Noord-Korea zegt nooit sorry’ is een goed onderzocht boek over de Koreaanse onderzeeërcrisis van 1996, dat helaas vaak niet over die onderzeeërcrisis gaat. De achterflap belooft een thriller over de jacht op Noord-Koreaanse spionnen, een verdwenen bemanningslid en een gevangengenomen stuurman terwijl het boek meer het iets minder spannende relaas van een journalist op zoek naar antwoorden brengt. 

De Nederlandse journalist Jeroen Visser woonde tussen 2016 en 2020 in Seoul, waar hij voor de Volkskrant verslag uitbracht over Zuid-Korea, maar vooral ook Noord-Korea. Onder meer de relatie tussen Noord-Korea en de Verenigde Staten onder Donald Trump stond op het programma, maar ook luchtiger nieuws als de Olympische Winterspelen in 2018 en de opkomst van k-pop passeerden de revue. Het was tijdens die Olympische Winterspelen dat Visser op een opmerkelijk monument botste. In de kuststad Gangneung stond namelijk een Noord-Koreaanse onderzeeër uit 1996 tentoongesteld. Het wekte zijn interesse en hij ging – zoals het een goed journalist betaamt – op onderzoek uit. 

Wat volgt is een verhaal in twee delen. Enerzijds doet Visser het hele incident uit de doeken, van Noord-Koreaanse orders voor een spionagemissie in het zuiden tot 24 doden, één vermist en één gevangengenomen bemanningslid. Die 115 pagina’s van het boek lezen als een thriller. We volgen de Noord-Koreanen die zich verschuilen in de bossen en bergen van Zuid-Korea, in de hoop de grens naar huis opnieuw te kunnen oversteken en niet gevangen genomen te worden, en we volgen de Zuid-Koreanen die er alles aan doen om dat net wél te doen. Het is een echte pageturner, tot je plots op pagina 148 belandt en merkt: einde verhaal. 

Jawel, einde verhaal, maar niet einde boek. Na het verhaal van de duikboot schiet de helft van het boek nog over en je denkt ‘Wat kan er nu nog komen?’. Het antwoord? Een tweede verhaal. Eentje over een journalist die op zoek gaat naar antwoorden op de vele vragen die na het lezen van het duikbootverhaal bijblijven. Op die vragen vindt Visser weinig antwoorden, niet verrassend als je met Noord-Korea te maken krijgt, maar toch jammer. 

In dit tweede deel kom je terecht in Visser’s dagboek. Je komt er meer te weten over hoe hij als journalist zijn werk doet en hoe dit boek tot stand kwam, maar ook over Koreaanse cultuur, politiek en hoe Noord-Koreaanse vluchtelingen leven in het zuiden. Meteen merk je ook dat Visser zijn werk als jouranlist au sérieux neemt en wat hij overheeft voor goede research. Weliswaar heel interessant, maar niet meteen waar je op zit te wachten als je een spannend, maar toch waargebeurd spionageverhaal verwacht.