Linde Schrijft

Ze schreef een verhaal waarvan ze het einde voor een keer niet zelf kon bepalen, een boek met zichzelf in de hoofdrol. Zichzelf en iedereen om zich heen, want ook haar familie en vrienden spelen een belangrijke rol in het verhaal dat eigenlijk gewoon haar leven is. In tegenstelling tot haar eerste boek is ‘Dit is niet wat er zal gebeuren’ van Zita Theunynck geen fictie, maar pure, harde werkelijkheid. 

Theunynck vertelt in het boek haar eigen verhaal, van kinderwens over fertiliteitstraject helemaal tot het einde en als lezer kan je niet anders dan meeleven. Dat betekent mee huilen en mee bang zijn, maar ook mee lachen. Theunynck heeft een kenmerkende schrijfstijl die zelfs een emotioneel geladen verhaal met een perfect laagje humor kan overgieten. Dat maakt ook dat het boek niet alleen echt is, maar ook echt aanvoelt. Zowel op de gelukkige als de verdrietige momenten is Theunynck eerlijk, en dat is wat dit boek tot een hoger niveau verheft. 

We leren Zita op twee momenten kennen. De ene Zita heeft net samen met haar man Lorenzo besloten aan kinderen te beginnen. De andere Zita ligt na 26 weken zwangerschap aan de weeënremmers in het ziekenhuis, in de hoop dat ze nog niet bevalt. Theunynck neemt ons mee door alle twijfels, door het slechte nieuws en het goede nieuws, door verbouwingen, fout bestelde meubels en carrièreswitches. Tot de wereld stil valt en niets er nog toe doet. Niets, behalve de twee kindjes. We worden meegenomen door momenten van intens geluk en diep verdriet en maanden en jaren van angst. 

Ondanks de zware materie leest het boek vlot weg. Met haar typerende humoristische schrijfstijl weet Theunynck perfect hoe ze haar toch wel dramatische verhaal luchtig kan vertellen en haar lezers in haar verhaal kan meenemen. Het is het leven zoals het is, tragiek en komedie, lachen samen met geliefden om even aan de miserie te ontsnappen, maar evengoed echte miserie om alle kleine, dagdagelijkse ergernissen en problemen te relativeren. 

‘Dit is niet wat er zal gebeuren’ leest niet enkel als een memoire, maar ook een liefdesbrief. Een ode aan haar man, haar familie en vrienden, maar ook een lofzang aan het leven, in al haar rauwe lelijkheid en haar alles overstemmende schoonheid.