Linde Schrijft

Wie zich verwacht aan een typische Emily Henry-romance kan zich helaas wel eens mispakken aan ‘Geweldig Groots Mooi Leven’. In haar nieuwste boek lijkt Henry zich te willen wagen aan een nieuw genre, waardoor we als lezer een middelmatig boek in twee genres voorgeschoteld krijgen in plaats van een steengoede romance zoals we die van Henry gewend zijn. 

Alice Scott is een optimistisch zonnestraaltje van een journalist die nog steeds droomt van haar grote doorbraak. Ze schrijft voornamelijk portretartikels over celebrities en het is ook zo dat ze terechtkomt bij Margaret Ives, een verdwenen socialite uit vervlogen tijden. Ze hoopt haar biografie te mogen neerpennen, maar dat is buiten Margaret gerekend. Zij schakelde naast Alice ook Hayden in, het tegenovergestelde van een zonnestraaltje, maar wel een goede journalist die al eerder een biografie van een grote ster schreef en daar zelfs een prijs mee won. Margaret laat de twee het tegen elkaar opnemen om te bepalen wie uiteindelijk haar biografie mag schrijven.

Spoiler alert, maar het mag niet verbazen dat er ondanks de competitie al snel een connectie ontstaat tussen de twee schrijvers. Emily Henry is tenslotte een romanceschrijfster. Het is een klassieke trope binnen het genre: een optimistische, altijd blije vrouw die als een blok valt voor de mysterieuze , chagrijnige man die uiteindelijk helemaal niet zo knorrig bleek. Hij had gewoon de juiste vrouw nog niet ontmoet. Je kent het wel. 

Het maakt een goed verhaal, ware het niet dat Henry in haar nieuwste boek ook de nood voelde iets nieuws te proberen. Want ‘Geweldig Groots Mooi Leven’ probeert meer te zijn dat een typisch romanceboek. Probeert, want lukken doet het niet helemaal. Gaandeweg werpt er zich een mysterie op. Zowel Alice als Hayden merken tijdens hun gesprekken met Margaret dat de raadselachtige socialite hen niet alles wil vertellen. Althans niet over zichzelf. 

Tussen de romance-hoofdstukken door krijgen we flarden van het verhaal van Margaret, zij het in interviewstijl of in de vorm van een hoofdstuk dat Alice uitwerkt op basis van de gesprekken. We krijgen de hele familiegeschiedenis van de iconische Ives-familie, van overgrootvader Lawrence tot Margaret zelf. Een verhaal over de opkomst, uitbreiding en tot slot de teloorgang van een American Dream-familie. Het doet denken aan ‘De Zeven Echtgenoten van Evelyn Hugo’ van Taylor Jenkins Reid, en met het schrijftalent van Emily Henry had het dat ook kunnen zijn. 

Toch komt het niet helemaal tot uiting en werken de twee verhalen elkaar zelfs tegen. Het is geen romance van het niveau dat we van Hnery gewend zijn, en ook het mysterieuze literaire fictieverhaal komt in het boek niet helemaal tot zijn recht. Alsof geen van de twee verhalen geschreven werd met de toewijding die ze verdienen. Zeker naar het einde toe voelt het schrijven gehaast aan, al helemaal wanneer het hele boek in de laatste drie bladzijden een ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’-einde opgeplakt krijgt wanneer er nog zoveel meer te vertellen was.