Van een oerconservatieve, rechtse polemist als Douglas Murray valt weinig anders te verwachten dan een weinig genuanceerd pro-Isarël betoog, en dat is ook exact wat zijn ‘On Democracies and Death Cults’ was. Een propaganda boek zonder nuance met een anti-links sausje eroverheen.
Sta me toe om eerst even twee dingen duidelijk te maken.
- Wat er is gebeurd op 7 oktober 2023 in Israël was gruwelijk en is op geen enkele manier te rechtvaardigen.
- Hamas is een terroristische organisatie die niet enkel Israël ten gronde wil richten, maar ook het volk dat ze zeggen te vertegenwoordigen, en zou om die redenen vernietigd moeten worden.
Dat gezegd zijnde: die twee statements zijn geen reden voor Israël om Gaza de steentijd in te bombarderen. Maar blijkbaar is het dat voor Douglas Murray wel. Hij schreef dit boek dan ook met maar één doel voor ogen: de oorlog in Gaza rechtvaardigen. Maar er is niets, maar dan ook echt niets dat de wreedheid van Israël in Gaza kan rechtvaardigen.
En toch doet Murray een poging. Hij vertelt het eenzijdige verhaal van wat er in Israël gebeurde en wat er sindsdien gebeurt in Gaza. Verhaal na verhaal van slachtoffers van Hamas, verhalen die het verdienen verteld te worden, maar zonder de verhalen van slachtoffers in Gaza in acht te nemen. Zonder nuance, zonder achtergrond. En laat dat nu net zijn wat de complexe relatie tussen Israël en Palestina nodig heeft.
Verder is Murray vooral de pot die de ketel verwijt dat hij zwart is. Hij spreekt over de minachting van Hamas tegenover kindslachtoffers in Israël, zonder op te merken dat Israël de dode kinderen eveneens ziet als een soort noodzakelijk kwaad in de strijd tegen Hamas. Hij bekritiseert mensen en organisaties die de slachtoffercijfers vanuit Gaza, en dus vanuit Hamas, als waarheid aannemen, zonder vraagtekens te zetten bij de informatie die hij zelf aangeleverd krijgt vanuit de IDF en de Israëlische overheid.
‘On Democracies and Death Cults’ brengt het zwart-witte verhaal van Israël dat de realiteit van de oorlog negeert. Tegelijk maakt Murray ook heel duidelijk wat hij vindt van de reacties op de oorlog vanuit het Westen, en vooral van de mensen die erop reageren. Studenten die protesteren op universiteitscampussen over heel de wereld zijn geen bezorgde jongeren die opkomen voor hun principes, maar verwaande, verloren zielen die zich voor de kar van de extremistische islam laten spannen, waarbij hij het ook nog eens nodig vindt om de spot te drijven met hun gender- of seksuele identiteit. Alsof dat relevant is in een debat rond een gruwelijke oorlog.
Linde Schrijft 
Plaats een reactie