Linde Schrijft

“Te laat in de rij? Twee rondjes rond de speelplaats: op bezoek bij de strengste school van Vlaanderen”. Een glimlach speelde rond mijn lippen toen ik op 15 maart deze krantenkop voorbij zag komen, want nog voor ik de foto’s zag of het artikel las, wist ik al over welke school het zou gaan. Het Sint-Jozefcollege in Turnhout, oftewel mijn alma mater. 

Van 2011 tot 2017 heb ik mijn broek versleten op de schoolbanken van ‘het college’, zoals de school in de regio Turnhout bekend staat. Ook toen al maakte mijn school naam als ‘de strengste van Vlaanderen’. We kregen om  exact die reden zelfs een bezoekje van Joris Hessels en Dominique Van Malder en hun mobiele radiostudio voor het VRT-programma Radio Gaga. Ergens deed het me deugd om te lezen dat de school haar reputatie hoog houdt, maar tegelijk lijken nu meer mensen het oneens met de filosofie van de school. Reacties onder het artikel op Facebook lieten weinig aan de verbeelding over. Zo zou het bijna kindermishandeling zijn om een dertienjarige een rondje rond de speelplaats te laten lopen wanneer die te laat in de rij staat, en is het ongehoord streng dat een kind geen kauwgom mag kauwen tijdens de les of mag lopen en schreeuwen door de gangen. 

Toegegeven, toen ik er zelf op de schoolbanken zat, was ik het daar mee eens. Geen enkele dertienjarige wil rondjes rond de speelplaatsen lopen terwijl zijn klasgenoten staan toe te kijken, of nablijven omdat ze nagellak droeg. “We mogen onszelf hier niet uitleven”, zegt een jongen in het artikel. Een herkenbare klacht, die mijn vriendinnen en ik destijds ook meermaals geuit hebben. Er was weinig zelfexpressie, die moest plaatsmaken voor discipline. Dat is zo’n beetje de hel voor een vijftienjarige die een plekje zoekt in de wereld, maar nu ik als volwassene, of toch als een persoon met een volgroeid brein, terugkijk op mijn tijd achter de schoolbanken van het college, ben ik vooral blij dat ik net daar naar school geweest ben. 

De discipline die ik daar tegen mijn zin opgelegd kreeg, sijpelt nog steeds door in mijn dagelijks leven en werkt vooral in mijn voordeel. “Voor elke les begint, leggen de leerlingen hun lesmateriaal voor zich en gaan ze in stilte achter hun banken staan. Zodat de les onmiddellijk kan beginnen als de leerkracht het zegt”, getuigt mededirecteur Nijns in het artikel. En ja hoor, voor ik aan mijn werkdag begin, zorg ik dat al het nodige materiaal op mijn bureau ligt, zodat ik snel en efficiënt kan werken. Het gebeurt maar zelden dat ik in the heat of the moment nog op zoek moet naar een notitieboekje of een pen.

Ook op academisch vlak verwacht de school discipline. De strengste school van Vlaanderen legt de lat hoog voor haar leerlingen en houdt vast aan ‘ouderwetse’ onderwijsmethodes. Wie voorbij een klas van het eerste jaar Latijnse wandelt, hoort twintig leerlingen simultaan vervoegingen scanderen, keer en keer opnieuw, tot iedereen ze kent. Drillen, inoefenen, van buiten leren. Methodes die al langer meegaan dan dat de school bestaat. Waarom? Omdat ze werken. Wie op een test of huistaak een spelfout maakt, ziet tien procent van zijn of haar puntentotaal verdwijnen, of het nu Nederlands, godsdienst of geschiedenis betreft. Als leerling leek me dat vooral oneerlijk. Wat maakt het uit als ik een dt-fout maak op mijn test geschiedenis? Maar nu zeg ik: veel. Juist kunnen schrijven is enorm belangrijk. Ik erger me mateloos aan dt-fouten in sms’jes en mijn vriend die een ‘verassing’ voor me meeneemt van de bakker. En dan zwijg ik nog over jongeren die de arbeidsmarkt betreden en geen foutloze cv’s, motivatiebrieven of e-mails kunnen schrijven. Draai of keer het hoe je wilt, maar die zaken zijn belangrijk. 

“Wij durven de lat nog hoog te leggen”, zegt mededirecteur Joppen. “En wij verwachten veel van onze leerlingen. Het is een vorm van respect tegenover hen om te zeggen: ‘Je kunt dit, ga ervoor’.” En het is dankzij die ingesteldheid dat ik sta waar ik vandaag sta. Wie verder kijkt dat de strenge regels in het schoolreglement en de rigide samenlevingsstructuur die binnen de muren van het Sint-Jozefcollege werd opgezet, ziet een team gemotiveerde leerkrachten staan. Leerkrachten die tijdens de middagpauze hun deur openzetten om leerlingen met vragen te helpen. Leerkrachten die met plezier zorgen voor extra oefeningen voor zij die er nood aan hebben. Leerkrachten die geloven in de kennis en wijsheid van hun leerlingen, en net daarom de best mogelijke omstandigheden willen creëren om hen te zien openbloeien. 

Zo’n strenge school is misschien niet voor iedereen weggelegd, maar de basisprincipes van waaruit het Sint-Jozefcollege vertrekt, zouden de fundering moeten zijn van elke school. Inzetten op structuur en orde, zorgen dat iedereen een stevige fundering aan basiskennis heeft voordat er enkele verdiepingen kennis opgebouwd worden en vooral leerlingen ondersteunen waar nodig zodat ze het beste uit zichzelf kunnen halen. Dat is niet altijd leuk, maar wel de beste manier om de toekomst van kinderen te verzekeren.