Jef Vermassen is een topadvocaat met een doctoraat in de rechten, en nog twee extra diploma’s op zak. Als ik ooit in de rechtbank zou terechtkomen, kan ik alleen maar hopen hem aan mijn zijde te hebben. Zonder meer is hij een icoon in zijn sector. Maar een schrijver is hij helaas niet.
Er lijken wel een aantal dingen fout te zijn gelopen bij het publiceren van dit boek, want mijn innerlijke taalnazi wilde meerdere keren met rode balpen schrijf- en tikfouten afstraffen, maar zelfs los daarvan is dit taalkundig verre van een meesterwerk. De advocaat schrijft zoals hij pleit, maar zijn gekende stijl pakt beter voor een volksjury dan op papier. In de rechtbank is het namelijk essentieel dat de jury bepaalde aspecten van het pleidooi onthoudt, bijvoorbeeld die waarin de advocaat wijst op het psychopathische karakter van de beschuldigde. Herhaling is de tool bij uitstek om zoiets in iemands herinnering vast te zetten. Op papier komen al die herhalingen en verwijzen echter minder goed over, alsof de lezer iets wat hij tien bladzijden geleden heeft gelezen niet zou kunnen onthouden.
Ten tweede springt Vermassen nogal graag van de hak op de tak in dit boek. Zaken van seriemoordenaars die gebruikt worden om een bepaald kenmerk te illustreren, en zelfs de vier Vlaamse zaken die aan het einde van het boek besproken worden, worden niet chronologisch weergegeven terwijl dat wel de meest logische gang van zaken zou zijn. Hier en daar zorgt het ook voor de nodige verwarring, net zoals de hele hoop vreemd geconstrueerde zinnen die dit boek rijk is. Achterin het boek staan twee eindredacteurs vermeld, maar de uitgeverij had er beter aan gedaan nog een derde op dit werk te zetten. Er zijn iets te veel fouten en taalkundige eigenaardigheden door de mazen van het net geglipt.
Dat gezegd zijnde is ‘Seriemoordenaars: Monsters bestaan niet, of toch’ inhoudelijk wel een erg interessant werk. Het was boeiend om eens alle wetenschappelijke feiten rond seriemoordenaars en profiling op een rijtje te krijgen, mét tekenende voorbeelden en vooral zonder een fictiesausje eroverheen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben een grote fan van shows als ‘Criminal Minds’, ‘NCIS’ en ‘Bones’, maar de realiteit is toch net een tikkeltje anders. Alleen had het brengen van die realiteit ook in een pak minder bladzijden gekund, en met minder taaleigenaardigheden.
Linde Schrijft 
Plaats een reactie