Linde Schrijft

In ‘Blue Sisters’ volgen we Avery, Lucky en Bonnie die, een jaar na de dood van hun vierde zus Nicky, hun leven volledig van de rails zagen gaan. Wanneer hun moeder hun ouderlijk huis wil verkopen, komen ze samen om het appartement waarin ze opgroeiden leeg te ruimen en worden ze geconfronteerd met het verlies van hun zus, hun eigen fouten en hun speciale band als zussen. 

Hoewel het een algemene schrijversregel is, lijkt Coco Mellors zich weinig aan te trekken van het credo “Show, don’t tell”. Met haar proloog gooit ze ons meteen in het verhaal van de vier Blue zussen door ons exact te vertellen wat er met hen gebeurde voor de start van het boek. Misschien wat onorthodox, maar absoluut handig voor lezers die er meteen in willen vliegen. Dat heb ik dan ook maar gedaan. 

Op het eerste zicht lijken de zussen het voor elkaar te hebben: Avery is een advocate die met haar vrouw Chiti in Londen woont, Lucky een model die de wereld rondreist en Bonnie een wereldkampioene in het boksen. Maar niets is wat het lijkt. Los van het verlies van hun zus Nicky hebben de zussen ook hun eigen problemen. Mellors schrijft over verslaving, bedrog, geheimen en opgeven, maar evengoed over vechten, doorzetten en een onbreekbare band. Dat maakt het een echt verhaal, geen happy endings of vlotte oplossingen, maar worstelingen, problemen, vallen en opstaan. 

Het overgrote merendeel van dit boek pakt onderwerpen als verlies, rouw, verslaving, liefde, loslaten en doorzetten goed aan. Mellors weet haar lezers mee te slepen in de verhalen van de drie vrouwen, ondanks de lange en soms chaotische hoofdstukken, waar heden en verleden soms in elkaar lijken over te lopen. Misschien maakt dat het wel net zo echt: het leven is dan ook niet lineair. Het einde blijft dan ook open, alsof ze gewoon een periode van enkele weken uit het leven van de drie zussen heeft geknipt en uitgeschreven. 

Ware het niet voor de epiloog die Mellors er nog – onnodig – aan vast breit. Die slaat plots tien jaar over en toont wat er van de zussen is geworden. Althans, dat lijkt de bedoeling. In slechts enkele pagina’s probeert ze een kijkje te geven in het leven van de zussen, een decennium na de zwaarste periode uit hun levens. Het had mooi geweest, als het goed uitgevoerd had geweest. In de plaats krijgen we een gehaaste samenvatting die haast misplaatst aanvoelt na een goeie 300 pagina’s aan langzame plotopbouw. Jammer, vind ik. Zonder de epiloog had Blue Sisters makkelijk een nieuwe aanvulling geweest in mijn vijf sterren-boekenrek. Nu blijft het helaas ergens tussen de drie en vier sterren steken.